ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၿမိဳ႕ငယ္ေလး

အိမ္ေၿခ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ႏွင့္ဖြဲ ့စည္းထားေသာ ဆည္းလဲၿမိဳ  ့ေလးသည္ ကၽြန္မ၏ ခ်က္ေၾကြရာေၿမၿဖစ္သည္။ ေတာင္နီနီမ်ားၿဖင့္ပတ္လည္ဝန္းရံထားေသာေၾကာင့္ ေတာင္နီၿမိဳ ့ဟူ၍လည္း ေခၚဆုိၾကသည္။ ေဘးပတ္လည္ ေတာင္နီမ်ားေၾကာင့္ သြားလာေရးမွာ ခက္ခဲလွသည္။ ေညာင္ဦးထိ အေဝးေၿပးကားမ်ားေရာက္ေသာ္လည္း ထုိမွတဆင့္ ဆည္းလဲၿမိဳ ့သုိ ့သြားရန္ ဂ်စ္ကားမ်ားေစာင့္ရသည္။ လမ္းမ်ားမွာလည္း ကတၱရာလမ္းမ်ားမဟုတ္ ေၿမနီလမ္းမ်ားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဖု အထစ္ ခ်ိဳင့္ မ်ားၿပည့္ႏွက္ေနတတ္သည္။ ၿမိဳ ့ထဲရွိရပ္ၾကီးသူမမ်ားကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အေၿပာင္အၿပက္သေဘာၿဖင့္ “အခုခတ္မ်ားေအ .. သူမ်ားေတြ ေအရုိးဗစ္ဆုိလား ဘာလား .. က်ဳပ္တုိ ့ဆီမွာ လုိပါဘူး … ၿမိဳ ့ကုိသာ ကားေလးနဲ ့တစ္ပတ္ပတ္လုိက္ .. ဗုိက္ေခါက္ဆုိတာ ဘယ္နားက်က်န္ခဲ့မွန္းေတာင္သိမွာမဟုတ္ပါဘူးေတာ္ေရ .. ” ဆုိၿပီး လမ္းဘယ္ေလာက္ေၿဖာင့္ၿဖဴးေၾကာင္း ခနကာေၿပာတတ္ၾကေလသည္။

ကြမ္းၿခံ၊ ဘူးခင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း စသည့္ အသီးအႏွံမ်ားစုိက္ပ်ိဳးရာၿမိဳ ့ေလးၿဖစ္၍ သုံးရာသီပတ္လုံး အသီးအႏွံမ်ားမွာ မရွားလွေခ်။ ကၽြန္မတုိ ့ၿမိဳ ့ေလး၏ အလယ္ေခါင္တြင္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးတည္ရွိသည္။ အရင္တုန္းက အလယ္တန္းထိသာ ရွိေပမဲ့ ၿမိဳ ့ၾကီးမ်ားၿဖစ္ေသာ မႏၱေလး .. ပုဂံသုိ ့ေက်ာင္းသြားတက္ႏုိင္သည့္ ေက်ာင္းသားဦးေရနည္းပါးလွေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ၿမိဳ ့ကုိယ့္ရြာမွာပင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုတတ္ႏုိင္ၾကရန္ ၿမိဳ ့ေလးမွ ဝုိင္းဝန္းစီစဥ္ေပးရင္း ယခုအခ်ိန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးအၿဖစ္ေပၚေပါက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ နည္းပါးလွသည္။

မိရုိးဖလာ လက္ဆင့္ကမ္းကာ စုိက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ အသက္ ဆယ့္ေလး ဆယ့္ငါးဆုိလ ွ်င္ ပင္ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ မိဘလုပ္ငန္းတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္သူကမ်ားၿပားလွသည္။ မိဘမ်ားကုိယ္တုိင္ကလည္း တစ္ႏုိင္ဝန္ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ပုိက္ဆံမွာလည္း ေဖာေဖာသီသီမသုံးႏုိင္ၾကေပ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ရွစ္တန္း ကုိးတန္းေလာက္ႏွင့္ ကေလးမ်ားအား ေက်ာင္းထုတ္သည္ကမ်ားလွသည္။ သုိ ့ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ ့ေက်ာင္းစာဘက္တြင္ ေတာ္သူမ်ားအတြက္ကေတာ့ မိဘမ်ားမွာ မိမိစုိက္ခင္းမ်ား ၿခံမ်ား ေပါင္ကာ ကေလးမ်ား၏ပညာေရးတြင္ ၿမွဳပ္ႏွံၾကသည္။ ထုိသုိ ့ေသာ္ သူမ်ားမွာ ကၽြန္မတုိ ့ၿမိဳ ့ေလးတြင္ ရွားလွပါသည္။ သုိ ့ေသာ္မရွိဘူးမဟုတ္ .. ရွိပါသည္။

တိမ္ေတြေနတဲ့အရပ္

xxxx တိမ္ေတြေနတဲ့ အရပ္ဆီကုိ … နင္နဲ ့ငါ xxxx ေလေတြတုိက္တုန္းသြားမယ္ကြာ ဖက္ထားပါ xxxx တုန္ရီေနတဲ့ ငါ့လက္ကေလး နင္ကုိင္ထားပါ xxxx ရင္ခုန္လြန္းလုိ ့ပါ

 ----------------------------------------------------------------------------------------------

တုိက္ခတ္လာေသာ ေလေၿပညွင္းနဲ ့အတူ လြတ္လပ္စြာ ဝဲကာေနေသာ သူမရဲ့ဆံပင္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၾကည့္ေနမိသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ပါးေပၚဖရုိဖရဲက်ေနေသာ ဆံပင္စေလးမ်ားကုိ အသာသပ္၍ သူမ၏နားေနာက္သုိ ့ထုိးေပးလုိက္သည္။ သူမ သေဘာက်စြာရယ္လ်က္ လက္ထဲတြင္ စြပ္လာေသာ ေခါင္းစည္းၾကိဳးေလးကုိလွမ္းေပးသည္။ အထိန္းအကြပ္မရွိ အလုိအေလ်ာက္လႈပ္ရွားလာေသာ ကၽြန္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမ လွမ္းေပးေသာ ေခါင္းစည္းၾကိဳးေလးကုိ ယူလုိက္ၿပီး သူမ၏ဆံပင္မ်ားကုိ အေနာက္မွ အသာစု၍ ခ်ည္လုိက္သည္။ သူမကလည္း ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိ ၿငိမ္သက္လ်က္ …

xxxxxxxxxxxxxx                                    xxxxxxxxxxxxx                                    xxxxxxxxxxxx

“ရဲ …  ဗုိက္ဆာတယ္ .. တစ္ခုခု ဝယ္ေကၽႊးကြာ”  လက္ကုိအတင္းဆြဲကာ ပူဆာေနေသာ သူမကုိ

“နင္ကလည္း .. အိမ္က အခုမွစားခဲ့တာကုိ .. ”

“အာ .. အိမ္မွာ ဟင္းမေကာင္းဘူး .. နည္းနည္းပဲစားခဲ့တာ .. ရခုိင္မုန္ ့တီစားခ်င္တယ္ကြာ .. ဝယ္ေကၽႊးမယ္ဟုတ္ ” ေခါင္းေလးေစာင္း၍ ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ေၿပာေနေသာ သူမကုိ ၾကည့္ၿပီး

“မေကၽႊးဘူး .. ” တုံးတိတိ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ထုကာ

“ဟာကြာ .. ရဲ .. အက်င့္ပုတ္ .. မရဘူး .. ဝယ္ေကၽႊးရမွာပဲ .. မသိဘူးေနာ္ .. သြားစားၿပီ” ေရွ ့မွ ေၿပးကာထြက္သြားေသာ သူမကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လုိက္သည္။ ေနာက္ သူမေနာက္သုိ ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၿခလွမ္းမ်ား .. ။

အမွတ္တရ ေမြးေန ့

ယခုေခတ္စားလာေသာ chatting မ်ားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆုိသည္မွာ မႈိေပါက္သလုိပင္။ online မွာခင္က် အၿပင္မွာေတြ ့က်ႏွင့္ ကၽြန္မထံတြင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိလာခဲ့သည္။ ရုပ္မၿမင္ အသံမၾကားရေပမဲ့လည္း ေန ့တုိင္းနီးပါး စကားလုံးမ်ားၿဖင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာေၾကာင့္ အၿပင္မွာေတြ ့ၾကလ ွ်င္လည္း တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ သိပ္မစိမ္းၾကေခ်။ ကၽြန္မ သူႏွင့္ ေတြ ့ဆုံခဲ့သည္မွာလည္း chatting ထဲမွာပင္ၿဖစ္သည္။

သူသည္ ပုံဆြဲ ေတာ္သူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ သူဆြဲသည့္ပုံေတာ္ေတာ္မ်ားကုိ သူ၏ ဘေလာ့ဒ္ တြင္တင္ထားေလ့ရွိသည္။ ထုိေန ့က ေက်ာင္း project အတြက္ ဓာတ္ပုံမ်ားရွာရင္း သူရဲ့ ဘေလာ့ဒ္ေလးကုိ သိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ မုိးရြာထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေကာင္းကင္သုိ ့ ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ ပုံကုိသူဆြဲထားသည္မွာ အသက္ဝင္လွသည္။ ထုိေကာင္ေလး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ၾကီးအား “နင္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရြာႏုိင္မလဲ .. ငါပဲဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရပ္ႏုိင္မလဲ” စိမ္ေခၚသကဲ့သုိ ့ ေတာက္ပေနသည္။ သုိ ့ေသာ္ ထူးၿခားသည္မွာ ထုိပုံထဲက ေကာင္ေလးတြင္ ……….

ထုိပုံေလးကုိၾကည့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ၿပံဳးကာ ခ်က္ခ်င္း သူ၏ဘေလာ့ဒ္ကုိ ကၽြန္မေမႊေတာ့သည္။ ေနာက္သူ၏ profile တြင္ သူ၏ MSN ကုိေတြ ့ေတာ့ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သူ ့ကုိ add လုိက္သည္။ ညဘက္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကြန္ၿပဴတာေလးဖြင့္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေၿပာေနခ်ိန္တြင္ သူ ့ account ေလးသည္ မီးလင္းလာသည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူက စ၍ ကၽြန္မကုိ “hi” ဟုလာႏႈတ္ဆက္သည္။ ေနာက္ ကၽြန္မက သူရဲ့ ပုံကေလးကုိေတြ ့ၿပီး သေဘာက်သၿဖင့္ သူ ့ကုိ add မိေၾကာင္း သူကလည္း သူရဲ့ပုံကုိ သေဘာက်လုိ ့ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာၿပီး ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးမႈစခဲ့ၾကသည္။ တစ္ရက္တစ္ရက္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္လေလာက္အၾကာတြင္ ဖုံးနံပါတ္လဲလွယ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မက သူ ့ဟန္းဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းေတာ့ သူကဖုန္းမကုိင္ေၾကာင္း အိမ္ဖုန္းသာရွိေၾကာင္းေၿပာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ၁၀ ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ကေလးေတြေတာင္မွ ဖုန္းတစ္လုံးဆီအနည္းဆုံးရွိၾကသည့္ ဒီအခ်ိန္တြင္ သူက ဖုန္းမကုုိင္ဘူးဆုိေတာ့ သူ ကၽြန္မကုိေနာက္ေနသည္ဟုသာ ကၽြန္မသတ္မွတ္ခဲ့သည္။

ေဟာင္းေပမဲ့ မႏြမ္းသြားေသာ အလြမ္းမ်ား

လမ္းေလး၏ ေဘးႏွစ္ဖက္လုံး ပန္းေပါင္းစုံ လွပစြာ ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ ဒီလမ္းကေလးရဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား စီတန္းစြာ ေပါက္ေနၿပီး ထုိသစ္ပင္ၾကီးမ်ား၏ေအာက္တြင္ အညိဳေရာင္ ခုံတန္းေလးမ်ားကုိ ေတြ ့ရမည္ၿဖစ္သည္။ ဤေနရာေလးသည္ ခ်စ္သူစုံတြဲတုိ ့အတြက္ သုခဘုံေလးတစ္ဘုံၿဖစ္သလုိ အထီးက်န္သူတစ္ေယာက္ထဲသမားမ်ားအတြက္လည္း အလြမ္းနယ္ေၿမေလးတစ္ခု အၿဖစ္တည္ရွိသည္။ ခ်စ္သူေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလမ္းေလးတြင္ အတူတူ ယွဥ္တြဲကာ ေလ ွ်ာက္လွမ္းဘူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ ့အတြက္ ထာဝရၿဖစ္သြားသလုိ တစ္ခ်ိဳ ့အတြက္ေတာ့ ခဏတာၿဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္လည္း ဒီေနရာေလးသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား ရွိေသာေနရာေလးၿဖစ္သည္။

တစ္ရက္ .. တစ္ရက္ႏွင့္ ကုန္ဆုံးသြားသည္မွာ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းတြင္ ငါးႏွစ္ဆုိေသာကာလတစ္ခုကုိ ကၽြန္မၿဖတ္သန္းခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။ ဒီ ငါးႏွစ္အတြင္း ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ .. ကၽြန္မေပ်ာ္ရဲ့လား .. လမ္းကေလးကုိေလ ွ်ာက္ရင္း အေၿဖမ်ားကုိ စဥ္းစားခဲ့သည္။ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ကၽြန္မဘဝသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၿပည့္စုံေနၿပီၿဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ .. ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ရမ္းကာ ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ႏွာေခါင္းထဲ တုိးဝင္လာေသာ အနံ ့ .. အနံ ့လာရာအတုိင္း ေခါင္းေလးကုိ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့

“အမေရ ဗယာေၾကာ္ ပူပူေလး .. အားလူးေၾကာ္ .. စမူဆာ .. ကၽြတ္ကၽြတ္ေၾကာ္ အကုန္ရတယ္” ကုလာေလးရဲ့ မပီကလာ ပီကလာ ဗမာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မရယ္လုိက္မိသည္။ ထုိ ့ေနာက္

“စမူဆာ … ဘယ္လုိေရာင္းလဲ” ကၽြန္မ့ အေမးကုိ

“တစ္ရာဖုိး ေလးခု အစ္မ”

“ႏွစ္ရာဖုိး  …  အခ်ဥ္ေရပါ ေလာင္းေပးေနာ္ .. မ်ားမ်ားေလး” ေၿပာလည္းေၿပာရင္း အိတ္ထဲမွ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကုိ ထုတ္လုိက္သည္။ ေနာက္ ကုလားေလးလွမ္းေပးေသာ စမူဆာ အိတ္ကေလးကုိလွမ္းယူၿပီး စမူဆာတစ္ခုကို ထုတ္ကာစားလုိက္သည္။ အေတြးမ်ားကေတာ့ ..