ၾကယ္ကေလး


တၿဖိဳးၿဖိဳး တလက္လက္နဲ ့ 
ၾကယ္ကေလး
ၿမင္သာၿမင္ရ မပုိင္ဆုိင္ရတဲ့ 
ၾကယ္ကေလး

ခပ္လွမ္းလွမ္းက 
က်ဲေနတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ 
ဘယ္သူ ့အတြက္မ်ားလဲ ..
ၿဖစ္ႏုိင္ရင္ က်လာတဲ့ 
အလင္းစက္ေလးေတြတုိင္းမွာ 
မူပုိင္တံဆိပ္ထည့္ထားမိခ်င္ရဲ့ ... ။

အဆုံးသတ္ဆုိတာ 
အရာရာတုိင္းမွာရွိတယ္တဲ့
ၾကယ္ကေလးေရ …
မင္းရဲ့ ေၾကြသက္ေလးမၿပည့္ခင္ 
တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့
ငါ့ကုိၾကိဳေၿပာေပးလွည့္ကြယ္ ..
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာမဲ့ 
မင္းရဲ့အလင္းတန္းေလးနဲ ့
ငါ မရွင္သန္ခ်င္လုိ ့ပါ .. ။


April
29.09.2011 (02:35 AM) Thu
                
             
  
    
   

   
    
     

ေနာက္ဆုံး



“ေမြးေန ့မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ” ႏႈတ္ခမ္းမ်ားလႈပ္ရုံမ ွ် သူမတုိးညင္းစြာဆုိၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာတြင္ လူငယ္တစ္စု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမြးေန ့ပြဲက်င္းပေနသည္ကုိၾကည့္ၿပီး သူမညင္သာစြာၿပံဳးလုိက္သည္။

xxxxxxxxxxxxxxx                     xxxxxxxxxxxxxx                  xxxxxxxxxxxx

အကယ္လုိ ့သင္သည္ ဘယ္ေန ့ေသမည္ဆုိတာ သိေနခဲ့မည္ဆုိလ ွ်င္ .. အခုလုိမ်ိဳး သင္ရယ္ေမာေနႏုိင္ဦးမည္လား .. ငုိေနတာေတြရပ္သြားမလား .. သင့္ဘဝတြင္ သင္လုပ္ခ်င္ေသာ အရာမ်ား သင္လုုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလား .. သင္ရဲ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္းမွာ ….. ……. ….. ……

သူမထုိးေနေသာ သုိးေမြးအပ္ကေလးေဘးခ်ကာ ၿပတင္းေပါက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ မထူမပါး တိမ္တုိက္မ်ားက ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ေနရာယူထားေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုသည္ ေနအပူၾကီးမဟုတ္ အုံ ့အုံ ့မႈိင္းမႈိင္းလည္းမဟုတ္ ေနလုိ ့ေကာင္းရုံေလာက္သာၿဖစ္သည္။ မၾကာခင္ရက္အတြင္း သူမေဆးရုံက ဆင္းရေတာ့မည္ၿဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ားရဲ့ သုံးလပဲ ဆုိသည့္စကားက သူမနားထဲမွမထြက္ေခ်။ ဆရာဝန္မ်ားက ေဆးရုံကဆင္းခြင့္မေပးေပမဲ့ .. သူမ က်န္ရွိသည့္အခ်ိန္ကေလးအနည္းငယ္အတြင္းမွာ ခုတင္ေပၚတြင္မကုန္ဆုံးခ်င္။ သူမလုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးသည္ .. အားတင္းရင္း သူမၿပံဳးရန္ၾကိဳးစားေပမဲ့ .. အၿပံဳးမ်ားက ေၿခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္လြန္းလွသည္။

အိမ္ထဲကုိသူမ ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ ဆီးကာၾကိဳေနသည္မွာ ခပ္သင္းသင္းဖုန္မႈန္ ့မ်ားသာၿဖစ္သည္။ သူမေဆးရုံတက္ခဲ့ရသည့္ ေၿခာက္လဆုိသည့္အတုိင္းအတာတစ္ခုတြင္ တစ္အိမ္လုံးဖုန္မ်ားၿဖင့္ၿပည့္ႏွက္ကာ ပုိးအိမ္မ်ားပင္ ဟုိနားတစ္အိမ္ .. ဒီနားတစ္အိမ္ေနရာယူထားၾကသည္။ တံခါးေနာက္တြင္ထားထားေသာ တံၿမက္စည္းကုိလွမ္းယူၿပီး သူမ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ဖုိ ့စတင္လုိက္သည္။ တစ္အိမ္လုံး သူမစိတ္တုိင္းက် လွဲက်င္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမေၿခကုန္လက္ပန္းက်သြားသည္။ ဆုိဖာေပၚတြင္ အသာလွဲေလ်ာင္းရင္း .. နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဓာတ္ပုံကုိ သူမ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲၾကည့္ေနမိသည္။ ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ခုံေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေသာ့ေလးကုိကုိင္ၿပီး အၿပင္သုိ ့သူမထြက္လာခဲ့သည္။
                
             
  
    
   

   
    
     

အိပ္စက္ခြင့္






အပ္တစ္ေနရာစာ
သူ ့ႏွလုံးသားမွာ ေၿခခ်ဖုိ ့
ရက္ေတြခ်ီ ေစာင့္စားခဲ့ဘူးတယ္ ... ။

ဝင္သက္ ထြက္သက္မမ ွ်တတဲ့
ရင္ခြင္ကုိ မ ွ်တေအာင္
အေၿပာခ်ိဳခ်ိဳေတြလည္း တုိက္ေကၽြးဘူးတယ္ ... ။

သြယ္ဝႈိက္ေသာနည္းနဲ ့ရလာတဲ့
ဒဏ္ရာေတြက အထူအပါးမညီေပမဲ့
ညီမ ွ်စြာေတာ့ နာက်င္ေစခဲ့တယ္ ... ။

ေနာက္ဆုံးလုိ ့ အမည္တပ္မႈက
ကေနဦးၿပန္လည္ေရာက္သြားသလုိမ်ိဳး
လည္ၿပန္လွည့္တုိင္း ...
စကၠန္ ့ .. မိနစ္ ေရြ  ့လ်ားမႈက
ပုိက်ယ္ေလာင္လာတယ္ ... ။

ဒီတစ္ညေတာ့ ..
အမည္းရဲ့အေဖာ္ အၿဖဴကုိၿခံရံၿပီး
ငါ့ကုိ အိပ္စက္ခြင့္ေပးရင္ .. သိပ္ေကာင္းမယ္ ... ။

April
23.09.2011 (01:52 AM) Fri
                
             
  
    
   

   
    
     

စိတ္မကစားခဲ့ပါ


၁၄ႏွစ္ဆုိတဲ့အရြယ္က စိတ္ကစားေသးတဲ့အရြယ္တဲ့လား .. ကၽြန္မသေဘာက်စြာရယ္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ကစားတာလား .. မကစားတာလား ေသခ်ာမသိေပမဲ့ .. သူ ့ကုိေတာ့ ကၽြန္မခင္မင္မႈေတြပုိခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့သည္။

၅ႏွစ္ဆုိတဲ့့ အသက္ကြာၿခားမႈေၾကာင့္သူက ကၽြန္မထက္ပုိၿပီး ရင့္က်က္သည္ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ အၿမဲလုိလုိ ညီမတစ္ေယာက္လုိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ၿပီး အၾကံအဥာဏ္ေတြေပးတတ္တဲ့သူ ့ကုိ ကၽြန္မက “ကုိမင္း” လုိ ့အမ်ားေခၚသလုိေခၚၿပီး သူကလည္း ကၽြန္မကုိ “ငယ္ေလး” လုိ ့ အိမ္ကေခၚသလုိေခၚတတ္သူၿဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္အနက္ သူက အလတ္ .. အစ္မတစ္ေယာက္ ညီတစ္ေယာက္ရွိသည့္ သူသည္ ကၽြန္မကုိလည္း ေမာင္ႏွမလုိပင္ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ကုိမင္းရဲ့ညီ ရဲၿမတ္ႏွင့္ ကၽြန္မမွာ အသက္ကလည္းရြယ္တူမုိ ့လုိ ့ ညီမတစ္ေယာက္လုိၿမင္သည့္ သူ ့ကုိ ကၽြန္မအၿပစ္မတင္ပါ။ အၿပစ္တင္မည့္တင္ ကုိမင္းနဲ ့ပတ္သက္ၿပီး ေၿပာင္းလဲလာတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ခံစားခ်က္ကုိပင္ တင္သင့္သည္။

“ငယ္ .. ” ေခၚသံၾကားလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ရဲၿမတ္ လက္ၿပကာ ကၽြန္မကုိလွမ္းေခၚေနၿခင္းၿဖစ္သည္။

“ဘာလဲ ” ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေမးေတာ့ ..

“အိမ္မွာ  စေန .. မုန္ ့လုပ္စားမလုိ ့ .. နင္တုိ ့မိသားစုကိုသြားေၿပာဆုိလုိ ့လာတာ ” စပ္ၿဖီးၿဖီ ၿပန္ေၿဖေသာ ရဲၿမတ္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးကာ

“ေမေမတုိ ့ကုိေၿပာလုိက္မယ္ .. ” ေၿပာၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
                
             
  
    
   

   
    
     

ဆုပ္ကုိင္မိေသာ အလင္းတန္းငယ္

“ေမေမ ေရ .. သမီး .. ဒီတစ္ပတ္ အဆင့္ ၁ ရတယ္” ေၿပာရင္း ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲသုိ ့ေၿပးဝင္လုိက္သည္။ ေမေမက ကၽြန္မ ပါးကုိ အသာနမ္းရႈံ ့ရင္း

“ေတာ္လုိက္တာ .. ေမ့သမီးေလး .. ေနာက္လေတြလည္း ဒီအတုိင္းပဲၿဖစ္ရမယ္ေနာ္” ေမေမေၿပာေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းကုိ ဆက္ကာၿငိမ့္လုိက္သည္။

ေမေမသည္ ကၽြန္မအတြက္ ကမၻာေပၚတြင္ အေရးပါဆုံးေသာလူသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မခ်စ္သည္ဆုိသည့္ အရာမ်ားထက္ ေမေမ့ကုိ ကၽြန္မပုိလုိ ့ခ်စ္သည္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ႏုိင္ငံရပ္ၿခားတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ေသာ ေဖေဖ့ေနရာတြင္ ေမေမသည္ အေဖလုိတစ္မ်ိဳး အေမလုိတစ္မ်ိဳး ကၽြန္မတုိ ့ကုိ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့သူ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဝလုံးေလး ဝုိင္းဝုိင္းေရးတတ္ရန္ ကၽြန္မလက္ကေလးကုိကုိင္ကာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ၾကီးလာသည့္အခါတြင္လည္း ကၽြန္မေဘးတြင္ ကၽြန္မ မက်က္ခ်င္သည့္ စာမ်ားကုိ ဝုိင္းက်က္ေပးၿပီး မတြက္တက္သည့္ သခ်ာၤပုဒ္စာမ်ားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းၿပတတ္သူ။ ေမေမသည္ ကၽြန္မတုိ ့ကုိ ဆက္ဆံရာတြင္လည္း “ငါက အေမ .. ငါေၿပာတာ နားေထာင္ရမယ္” ဆုိသည့္ စိတ္မ်ိဳး မရွိ။ ေမေမသည္ သူမ ၿဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကုိ ကၽြန္မတုိ ့ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ နားလည္စြာေၿပာတတ္ၿပီး ကၽြန္မတုိ ့ ဆႏၵကုိ ဦးစားေပးတတ္သူလည္းၿဖစ္သည္။

                
             
  
    
   

   
    
     

တစ္ခန္းရပ္ သူႏွင့္ေလလႈိင္း



“မမ .. ဒီေန ့ ေကာင္းကင္ၾကီးက ၿပာေရာင္သန္းေနတယ္ .. တိမ္ၿဖဴၿဖဴေလးေတြကုိလည္း ဟုိတစ္ေနရာ ဒီတစ္ေနရာ ေတြ ့ရတယ္ .. ေက်ာင္းေရွ ့မွာ စုိက္ထားတဲ့ ပန္းေလးေတြလည္း ပြင့္ေနၿပီ .. အရမ္းလွတာပဲ ..” ကၽြန္မသေဘာက်စြာၿပံဳးလုိက္မိသည္။

“မမ့ကုိ .. ပန္းေလးေတြနားေခၚသြားေပး .. အနံ ့ေလးခံရေအာင္”

“ဟုတ္ .. မမ .. သတိထားေနာ္ .. မုိးရြာထားလုိ ့ နည္းနည္းေခ်ာ္ေနတယ္” ကၽြန္မလက္မ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ကာ တစ္လွမ္းခ်င္းစီ သူမ သတိထားကာ ေလ ွ်ာက္လွမ္းေနသည္။

“ေရာက္ၿပီ .. မမ .. ခဏေလးေနာ္ .. သတင္းစာသြားယူလုိက္ဦးမယ္ .. ေအာက္မွာ ခင္းထုိင္လုိ ့ရေအာင္” ေၿပာၿပီး ခပ္ၿမန္ၿမန္ ေၿခနင္းသံေလးမ်ားကုိ အဆက္မၿပတ္ၾကားလုိက္ရသည္။ ကၽြန္မ ေရွ ့တည့္တည့္သုိ ့ လက္ကေလးဆန္ ့ထုတ္ကာ စမ္းၾကည့္ေတာ့ မုိးရြာထားတာ မၾကာေသးလုိ ့ ေရစက္ေလးမ်ားကုိ ထိေတြ ့ရသည္။ ေနာက္ ခပ္သင္းသင္း ေၿမနံ ့ႏွင့္ ပန္းပြင့္တုိ ့၏ ရနံ ့မ်ားမွာ ကၽြန္မ စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေစသည္။ ကၽြန္မေရွ ့တြင္ရွိေနေသာ ပန္းပြင့္သည္ ဘာအေရာင္လဲ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးလဲ ကၽြန္မ မသိ။ သုိ ့ေသာ္ လွပမည္ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္မေသခ်ာေပါက္ေၿပာရဲသည္။

ကၽြန္မ့အသက္ ၈ ႏွစ္တြင္ ကားအက္ဆီးဒင့္ၿဖစ္ၿပီး အၿမင္အာရုံကြယ္ခဲ့သည္။ ကားေပၚတြင္ပါေသာ ကၽြန္မ့ေဖေဖ ေမေမ ေမာင္ေလး သုံးေယာက္လုံး ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆုံးခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္သာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ေပမဲ့ အက္စီးဒင့္ေၾကာင့္ မ်က္စိကြယ္ခဲ့ရသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း ကၽြန္မကုိ အလုိမရွိေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မ်က္မၿမင္ေက်ာင္းသုိ ့ပုိ ့ခဲ့သည္။ အစပုိင္းမွာ ေနသားမက်ေပမဲ့ ဆရာမမ်ား၏ ေဖးမမႈ ဂရုစို္က္မႈ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အားေပးမႈတုိ ့က ကၽြန္မ့အတြက္အားၿဖစ္ေစခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လာေစခဲ့သည္။ ကၽြန္မတုိ ့ေက်ာင္းက မ်က္မၿမင္ေက်ာင္းဆုိေပမဲ့ မ်က္မၿမင္ခ်ည္းပဲမဟုတ္။ ဆြံအသူ နားမၾကားသူ ကုိယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားလည္း ရွိေသာေက်ာင္းၿဖစ္သည္။ ဘဝတူခ်င္းမုိ ့လုိ ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အားေပးကာ ေန ့ရက္မ်ားကုိ ၿဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္မွာ ကၽြန္မ့အသက္ပင္ ယခုဆုိ ၂၀ ၿပည့္ကာနီးၿပီၿဖစ္သည္။
                
             
  
    
   

   
    
     

အပယ္ခံႏွလုံးသားႏွင့္ ၾကိဳးဆြဲသူ

“ဟိတ္ .. ဒီမွာ .. နင္ကလည္း ေနာက္က်လုိက္တာ .. အကုန္လုံးေစာင့္ေနၿပီ”  စိတ္ဆုိးသည့္ေလသံႏွင့္ေၿပာလာေသာ အိေမေၾကာင့္ ကၽြန္မလ ွ်ာ ေလးထုတ္ကာ

“ေစာ္ရီးဟာ .. ဘတ္စ္ေစာင့္ေနရလုိ ့ …” ေၿပာၿပီး အိေမ ေပးေသာခုံေလးတြင္ထုိင္လုိက္သည္။

“ဘတ္စ္ကုိလာလႊဲခ်မေနနဲ ့ .. နင္အိမ္ကထြက္လာတာေနာက္က်ရင္က်တယ္ေပါ့ .. ဒီလူနဲ ့ဒီလူမသိတာမွတ္လုိ ့” ႏႈတ္ခမ္းေလး မစူ ့တစူလုပ္ကာေၿပာေနေသာ အိေမစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရယ္မိသည္။ ေနာက္

“ဘယ္မွာလဲ .. နင့္ဘဲဘဲ .. မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆုိ .. ငါ့က်ေတာ့ေၿပာတယ္ .. သူ ့လူက်ေတာ့ အရိပ္ေတာင္မၿမင္ရဘူး .. ” ရြဲ  ့ကာကၽြန္မေၿပာေတာ့

“ဟုိက .. ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ .. အခု ငါတုိ ့စားဖုိ ့မုန္ ့သြားမွာတယ္ .. လာလိမ့္မယ္ .. အဟိ”

“အံမယ္ .. အေတာ္အူၿမဴးေနပါလား .. ငအိမ .. ” ကၽြန္မရယ္ကာစေတာ့ အိေမတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီရဲကာ

“နင္ကလည္း .. အဟိ .. ဒါနဲ ့ငါၾကိဳေၿပာဦးမယ္ေနာ္ .. သူနဲ ့ေတြ ့ရင္ ေပါက္ကရေတြေလ ွ်ာက္မေၿပာနဲ့ေနာ္ .. နင္က သိပ္ယုံရတာဟုတ္ဘူး ”

“ဒါေတာ့ .. ေၾကာက္တယ္ေပါ့” မ်က္ခုံးေလးပင့္ကာ ကၽြန္မေမးေတာ့ အိေမ ကၽြန္မကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးကာ

“နင္ေနာ္ .. ” ထုိ ့ေနာက္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်စြာရယ္မိၾကေတာ့သည္။

အိေမသည္ ကၽြန္မ၏အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သည္။ သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိတြဲလာေသာသူမ်ားလည္းၿဖစ္ၾကသည္။ ဆယ္တန္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မက စင္ကာပူတြင္ေက်ာင္းတက္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အိေမကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပင္ LCCI ၿပီးေအာင္တက္ၿပီးမွ စလုံးသုိ ့ လုိက္လာခဲ့သည္။ ထုိ ့မေတြ ့ရသည့္ အခ်ိန္တစ္ႏွစ္ဆုိသည့္အတြင္းတြင္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ခဲ့ၿခင္းမရွိေပ။ အြန္လုိင္းတြင္ အၿမဲရွိသည့္ ကၽြန္မႏွင့္ေတြ ့ရန္ သူမကလည္း သူမအားသည့္အခ်ိန္တုိင္း အြန္လုိင္းသုိ ့လာခဲ့သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ အေနေဝးေပမဲ့လည္း စိမ္းသြားခ်င္းမ်ိဳးမရွိေခ်။ ေဝးရင္ေဝးသလုိ နီးရင္နီးသလုိ အလြမ္းသယ္တတ္ေသာ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ အိမ္ကပင္ေၿပာယူေလာက္သည္အထိ အၿမင္ကပ္ၿခင္းကုိလည္းခံခဲ့ရသည္။