ေဟာင္းေပမဲ့ မႏြမ္းသြားေသာ အလြမ္းမ်ား

လမ္းေလး၏ ေဘးႏွစ္ဖက္လုံး ပန္းေပါင္းစုံ လွပစြာ ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ ဒီလမ္းကေလးရဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား စီတန္းစြာ ေပါက္ေနၿပီး ထုိသစ္ပင္ၾကီးမ်ား၏ေအာက္တြင္ အညိဳေရာင္ ခုံတန္းေလးမ်ားကုိ ေတြ ့ရမည္ၿဖစ္သည္။ ဤေနရာေလးသည္ ခ်စ္သူစုံတြဲတုိ ့အတြက္ သုခဘုံေလးတစ္ဘုံၿဖစ္သလုိ အထီးက်န္သူတစ္ေယာက္ထဲသမားမ်ားအတြက္လည္း အလြမ္းနယ္ေၿမေလးတစ္ခု အၿဖစ္တည္ရွိသည္။ ခ်စ္သူေပါင္းမ်ားစြာ ဒီလမ္းေလးတြင္ အတူတူ ယွဥ္တြဲကာ ေလ ွ်ာက္လွမ္းဘူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ ့အတြက္ ထာဝရၿဖစ္သြားသလုိ တစ္ခ်ိဳ ့အတြက္ေတာ့ ခဏတာၿဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္လည္း ဒီေနရာေလးသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား ရွိေသာေနရာေလးၿဖစ္သည္။

တစ္ရက္ .. တစ္ရက္ႏွင့္ ကုန္ဆုံးသြားသည္မွာ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းတြင္ ငါးႏွစ္ဆုိေသာကာလတစ္ခုကုိ ကၽြန္မၿဖတ္သန္းခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။ ဒီ ငါးႏွစ္အတြင္း ကၽြန္မဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ .. ကၽြန္မေပ်ာ္ရဲ့လား .. လမ္းကေလးကုိေလ ွ်ာက္ရင္း အေၿဖမ်ားကုိ စဥ္းစားခဲ့သည္။ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ကၽြန္မဘဝသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၿပည့္စုံေနၿပီၿဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ .. ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ရမ္းကာ ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္သည္။ ရုတ္တရက္ ႏွာေခါင္းထဲ တုိးဝင္လာေသာ အနံ ့ .. အနံ ့လာရာအတုိင္း ေခါင္းေလးကုိ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့

“အမေရ ဗယာေၾကာ္ ပူပူေလး .. အားလူးေၾကာ္ .. စမူဆာ .. ကၽြတ္ကၽြတ္ေၾကာ္ အကုန္ရတယ္” ကုလာေလးရဲ့ မပီကလာ ပီကလာ ဗမာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မရယ္လုိက္မိသည္။ ထုိ ့ေနာက္

“စမူဆာ … ဘယ္လုိေရာင္းလဲ” ကၽြန္မ့ အေမးကုိ

“တစ္ရာဖုိး ေလးခု အစ္မ”

“ႏွစ္ရာဖုိး  …  အခ်ဥ္ေရပါ ေလာင္းေပးေနာ္ .. မ်ားမ်ားေလး” ေၿပာလည္းေၿပာရင္း အိတ္ထဲမွ ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကုိ ထုတ္လုိက္သည္။ ေနာက္ ကုလားေလးလွမ္းေပးေသာ စမူဆာ အိတ္ကေလးကုိလွမ္းယူၿပီး စမူဆာတစ္ခုကို ထုတ္ကာစားလုိက္သည္။ အေတြးမ်ားကေတာ့ ..

xxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxx

“စုိင္း .. စမူဆာ .. ၿမန္ၿမန္လွမ္းေခၚလုိက္ .. ၿမန္ၿမန္ .. ေတာ္ၾကာ အေဝးၾကီးေရာက္သြားဦးမယ္” ကၽြန္မရဲ့ ခပ္ေလာေလာစကားေၾကာင့္ သူခ်က္ခ်င္း လက္ခုပ္တီးကာ

“ေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္း .. ေဟ့ .. ခဏ .. ခဏ .. ” ေခၚသံၾကားေတာ့ ရပ္သြားေသာ ကုလားေလးဆီသုိ ့ ကၽြန္မေၿပးသြားလုိက္သည္။ အေနာက္မွ လုိက္လာေသာ စုိင္းကေတာ့ မ်က္ႏွာၾကီးရႈံ ့ကာ

“တစ္ခါေလာက္ မစားလုိက္ရရင္ ဘာၿဖစ္မွာမုိ ့လုိ ့လဲ .. ဒီေလာက္ အေဝးၾကီးေရာက္ေနတာကုိ လွမ္းေခၚခုိင္းေသးတယ္”

“နင္ကလည္း .. ငါက စမူဆာဆုိရင္ အနံ ့ရတာနဲ ့ကုိ စားခ်င္တာခ်ည္းကုိ .. အခုလုိ အသံပါၾကားရေတာ့ ေနကုိ မေနႏုိင္တာ .. ႏွစ္ရာဖုိးဆီေနာ္ .. ” စုိင္းကုိ တစ္လွည့္ေၿပာလုိက္ ကုလားေလးကုိ ေၿပာလုိက္ႏွင့္ ေခါင္းတရမ္းရမ္းႏွင့္ ကၽြန္မကုိ စုိင္းက

“အဲေလာက္ စမူဆာၾကိဳက္ရင္ .. ေန ့တုိင္း အလကားစားရေအာင္ ကုလားေလးပဲၾကိဳက္လုိက္ပါလား”

“ၾကိဳက္မွာ .. ၾကိဳက္မွာ .. ကုလားေလးသာ လက္ခံရင္ ၾကိဳက္ပစ္လုိက္ဦးမွာ” ခပ္ရြဲ ့ရြဲ ့ ကၽြန္မလည္း ၿပန္ေၿပာလုိက္သည္။ ကုလားေလးကေတာ့ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ကာ

“အေနာ့္မွာ ဂ်စ္သူရွိတယ္” ေၿပာေတာ့ စုိင္းေရာ ကၽြန္မေရာ ေၾကာင္သြားသည္။ ေနာက္မွ စုိင္းက တခီြးခီြးရယ္ကာ

“ေတြ ့လား .. ကုလားေတာင္ နင့္ကုိ မလုိခ်င္ဘူး”

“ေတာ္ၿပီ .. စမူဆာလည္းမစားဘူး .. နင့္ကုိလည္း မေခၚဘူး” ဆုိၿပီး ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ကၽြန္မထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အဲဒီေန ့က စုိင္းဘယ္ေလာက္ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ကၽြန္မစိတ္ဆုိးမေၿပခဲ့ေခ်။ ေနာက္ေန ့ စုိင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ကေတြ ့လာသည္မသိ ဗယာေၾကာ္ကုလားေလးတစ္ေယာက္ေခၚကာ ကၽြန္မဆီေရာက္လာသည္။ အစကေတာ့ စိုင္းကၽြန္မကုိေခ်ာ့ဖုိ ့ တစ္ခုခုစီစဥ္လာတယ္ေပါ့ဆုိၿပီး စိတ္ထဲတြင္ က်ိတ္ကာ အမွတ္ေတြဇြတ္ေပးေနမိသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူေၿပာလုိက္သည့္စကားေၾကာင့္ အိတ္ထဲတြင္ထည့္လာေသာ ထီးၿဖင့္ လုိက္ရုိက္မိေတာ့သည္။ သူ ေၿပာလုိက္သည္မွာ .. “ဒီကုလားေလးမွာ .. ရည္းစားမရွိဘူးတဲ့”

xxxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxxx                                    xxxxxxxxxxxxxx

ေခါင္းေလးငုံကာ အသာရယ္လုိက္ၿပီး လမ္းကေလးအတိုင္းဆက္ေလ ွ်ာက္လာမိသည္။ “စုိင္း ..” သူရဲ့ နာမည္ကုိ ကၽြန္မတုိးတုိးေလး ညဥ္းလုိက္သည္။ စုိင္းသည္ ကၽြန္မထက္ သုံးလသာၾကီးသူၿဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ၿခားစုံတြဲမ်ားလုိ “ေမာင္” “ကုိ” ဆုိတဲ့စကားလုံးမ်ားအစား “နင္” “ငါ” ႏွင့္ နာမည္မ်ားသာတပ္ေၿပာၾကတာမ်ားသည္။ ေတြ ့လုိက္ရင္ အၿမဲတမ္း တပူးပူးႏွင့္ ၿပီးေတာ့ တက်က္က်က္ ရန္ၿဖစ္တတ္ေသာ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ခါၾကသည္။ ရန္ၿဖစ္လုိက္ ၿပန္ခ်စ္လုိက္ ႏွင့္လုံးကာပတ္ေနေသာ ကၽြန္မတုိ ့အတြက္ ေန ့ရက္တုိင္းသည္ လွပေနခဲ့သည္။

ဘယ္ေလာက္ လွပတဲ့ အရာေတြၿဖစ္ပါေစ တစ္ေန ့မွာ အဆုံးသတ္ရမည္မွာေတာ့ မလြဲဧကန္ပင္။ ကၽြန္မ ႏွင့္ စုိင္းတုိ ့ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အဆုံးသတ္ကုိ သယ္ေဆာင္လာသူမွာ တစ္ၿခားသူမဟုတ္ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ပင္ၿဖစ္သည္။ “မိဘ” ႏွင့္ “ခ်စ္သူ” ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခုေအာက္ တစ္ခုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည့္ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ဆုံးတြင္ “ေမေမတုိ ့ သေဘာအတုိင္းပါ” ဆုိၿပီး သမီးအလိမၼာေနရာကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထုိ ေန ့က ကၽြန္မလက္ကုိ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကုိင္ကာ တုန္ယင္စြာၿဖင့္ “မသြားပါနဲ ့” ေၿပာေသာ စုိင္း၏ အသံကုိ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ မေမ့။  စုိင္း ဘယ္ေလာက္တားတား ဘယ္ေလာက္ေတာင္းပန္ ေက်ာခုိင္းကာထြက္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္မကုိ ပတ္ဝန္းက်င္က ေငြမက္တဲ့ မိန္းမ .. သစၥာမရွိသူအၿဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေသ ွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ဆုိသကဲ့သုိ ့ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ ႏုိင္ငံၿခားသုိ ့ လုိက္ပါသြားခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္တာအတြင္း  ဒီေနရာေလးကုိ ယခု ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ၿပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဒီေနရာေလးကေတာ့ ဘာမွ မေၿပာင္းလဲ ကၽြန္မတုိ ့အတူတူ ထုိင္ခဲ့သည့္ ခုံကေလးကလည္း အရင္တုိင္း သစ္ပင္ၾကီးကလည္း အရိပ္ေကာင္းစြာ အုံ ့မႈိင္းထားဆဲ သစ္ပင္ၾကီး၏ တစ္ေနရာတြင္ “စုိင္း+ႏွင္း” ဟုထြင္းၿခစ္ထားေသာ စကားလုံးအတြဲေလးကုိေတာ့ ရွာလုိ ့မေတြ ့ေတာ့ၿပီၿဖစ္သည္။

တစ္ခ်ိန္က ဒီခုံတန္းကေလးတြင္ သူက သူၾကိဳက္ေသာ အားကစားသမားမ်ား ေဘာလုံးအသင္းမ်ားအေၾကာင္း … ကၽြန္မက ကၽြန္မၾကိဳက္သည့္ ကုိရီးယား မင္းသား မင္းသမီးမ်ားအေၾကာင္း အၿပန္အလွန္ေၿပာခဲ့ဘူးသည္။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္မွီကာ အာလူးေၾကာ္ .. အခ်ဥ္ထုတ္လည္း လုစားခဲ့ၾကဘူးသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္တစ္အုပ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူဖတ္ၿပီး “ေနာက္တစ္ရြက္မလွန္နဲ ့ဦး .. မၿပီးေသးဘူး” ဆုိၿပီး အတင္းလုလုိ ့ အတူတူတြဲဖတ္ဘူးသည့္ စာအုပ္တုိင္းတြင္ စာမ်က္ႏွာ အၿပဲေလးမ်ား ရွိစၿမဲၿဖစ္သည္။ ဝင္လုဆဲဆဲ ၿဖစ္ေနေသာ ေနမင္းၾကီးကုိ ၾကည့္ရင္း

xxxxxxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxxxx

ထုိေန ့က ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ခုံတန္းေလးဆီသုိ ့ ဦးတည္လာခဲ့ၾကသည္။ သုိ ့ေသာ္ ခုံတန္းေလးဆီ မေရာက္ခင္

“အာ .. တကယ္ပါပဲ .. ” ၿပတ္သြားေသာ ဖိနပ္ေလးကုိၾကည့္ၿပီး .. ကၽြန္မတစ္ခ်က္ညဥ္းလုိက္သည္။ စုိင္းက အလုိက္သိစြာပင္ သူ ့ဖိနပ္ခၽြတ္ေပးကာ ..

“ေရာ့ … ငါ့ဖိနပ္အရင္စီးထား .. ”

“ငါ နင့္ဖိနပ္စီးေတာ့ .. နင္က ဘာစီးမွာလဲ”

“ငါက ကိစၥမရွိဘူူး .. နင္အရင္ဖိနပ္စီးၿပီ .. ခုံေပၚမွာ ေစာင့္ေန .. ၿပန္လာခဲ့မယ္” ဆုိၿပီးအေၿပးထြက္သြားေသာ စုိင္းရဲ့ေနာက္ေၾကာကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မက်န္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ၿပတ္သြားေသာ ဖိနပ္ေလးကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ခုံတန္းေလးဆီသုိ ့ေလ ွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တေမ ွ်ာ္ေမ ွ်ာ္ႏွင့္ သိပ္မၾကာလုိက္ အထုတ္ႏွစ္ထုတ္ကုိင္ကာ ေၿခဗလာၿဖင့္ စုိင္း ၿပန္ေရာက္လာသည္။ ထုိ ့ေနာက္

“ဟူး .. ေမာလုိက္တာ”

“အဲဒါ .. ဘာေတြလဲ” ကၽြန္မ တအံ့တၾသေမးေတာ့ သူ ကၽြန္မကုိ ၿပံဳးကာ

“ေရာ့ .. ” ဆုိၿပီး အထုတ္မ်ားလွမ္းေပးေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ သိပ္မယုံရဲ ဘာေတြေပါက္ကရလုပ္လာၿပန္ၿပီလဲဆုိၿပီးေတာ့ သူ ့မ်က္ႏွာကုိ အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူကလည္း သေဘာေပါက္သည့္အလား

“စိတ္ခ် .. ငါ ဘာေပါက္ကရမွ မလုပ္လာဘူး .. ” ဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း အထုတ္တစ္ထုတ္ကုိေၿဖၾကည့္လုိက္သည္။ ဖိနပ္ေတြ .. တစ္ရံထဲမဟုတ္ .. ငါးရံေလာက္ရွိမည္။ ေနာက္တစ္အိတ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ပထမအိတ္အတုိင္း ဖိနပ္ေတြ။ ကၽြန္မသူ ့ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္ၿပီး

“ဒီ .. ဖိနပ္ေတြက …. ”

“နင့္အတြက္ေလ .. ”

“အမ္ .. ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး .. ” ကၽြန္မနားမလည္စြာၿဖင့္ သူ ့ကုိ ေမးလုိက္သည္။

“နင္နဲ ့ပတ္သတ္တာမွန္သမ ွ် အကုန္သိတယ္လုိ ့ငါထင္ခဲ့တာ .. အမွန္မွာေတာ့ ငါမသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ .. နင္ဖိနပ္ၿပတ္သြားေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ နင့္အတြက္ ဖိနပ္တစ္ရံ အၿမန္ ေၿပးဝယ္ေပးဖုိ ့ပဲ ရွိခဲ့တာ .. တကယ္တမ္း ဆုိင္ကုိေရာက္ေတာ့ နင္ဘယ္လုိဖိနပ္မ်ိဳးၾကိဳက္လဲ .. နင့္ရဲ့အတုိင္းအတာ ဘယ္ေလာက္လဲဆုိတာ ငါတစ္ခုမွမသိဘူး .. ” သူဆံပင္မ်ားကုိ အသာဖြ၍ ၿပံဳးကာ

“ေစာ္ရီး .. ေနာက္တစ္ခါဆုိ ဒါမ်ိဳးမၿဖစ္ေစရဘူး” ေၿပာေတာ့ ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္သည္။ ေနာက္သူဝယ္လာသည့္ ဖိနပ္မ်ား တစ္ရံၿပီးတစ္ရံ ထုတ္ကာ ကၽြန္မစမ္းဝတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ရံမွမေတာ္ .. ေနာက္ဆုံးတစ္ရံ .. နီညိဳေရာင္ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကုိၾကည့္ၿပီး ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ စင္ဒရဲလားအေၾကာင္းေတြးမိသည္။ စင္ဒရဲလားေရာ မင္းသားေလးေပးတဲ့ ဖိနပ္ေလးစီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလုိပဲ ရင္ေတြ အဆက္မၿပတ္ခုန္ေနမလား .. ဒါေပမဲ့ စင္ဒရဲလားက သူ ့ဖိနပ္ေလးကုိ သူၿပန္စီးရတာ .. ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မဖိနပ္ၿဖစ္လာမလားဆုိၿပီး စမ္းစီးၾကည့္ရတဲ့ ဖိနပ္ေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းမိသည္ … “ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ..  ဒီဖိနပ္ေလးရဲ့ ပုိင္ရွင္ၿဖစ္ရပါေစ”။

“အုိ .. ခစ္ ခစ္” ကၽြန္မရယ္လုိက္သည္။ ဖိနပ္ေလးသည္ ကၽြန္မေၿခေထာက္ႏွင့္ကြက္တိၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မၿပံဳးကာ သူ ့ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး

“ေက်းဇူး .. အရမ္းလွတယ္” ေၿပာေတာ့ သူကၽြန္မေခါင္းကုိ ခပ္ဖြဖြေလးေခါက္ကာ

“အရူးမေလး .. လူကုိလာ ႏွစ္သိမ့္မေနနဲ့” ကၽြန္မလ ွ်ာထုတ္ၿပေတာ့ .. သူက ကၽြန္မကုိ အထုခံရမယ္ဆုိၿပီး လက္သီးေလးေထာင္ၿပသည္။ ထုိ ့ေနာက္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအတူတူ ရယ္ေမာလုိက္ၾကေတာ့သည္။ ထုိေန ့က ေနမင္းၾကီးသည္ အပ်ိဳေလးရွက္ေသြးၿဖာသကဲ့သုိ ့ ေခါင္းငုံ ့ကာ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး လွပစြာနီရဲေနေတာ့သည္။

xxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxx

“စာကေလးေဗဒင္ .. စာကေလးေဗဒင္” ကေလးငယ္၏ က်ယ္ေလာင္ေသာေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္မအေတြးမ်ားရပ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ခုံတန္းေလးေပၚမွထကာ ကေလးငယ္ရွိရာဆီသုိ ့ကၽြန္မသြားခဲ့သည္။

“တစ္ခါေမး ဘယ္ေလာက္လဲ .. အငယ္ေလး ”

“၅၀၀ ပါ အမ” ကၽြန္မ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ကေလးငယ္က ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ငွက္ကေလးကုိ အစာအနည္းငယ္ေကၽႊးကာ လက္ကေလးေပၚတင္လုိက္သည္။ ငွက္ငယ္ေလးကလည္း သူ၏တာဝန္ကုိေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သည္။ သူ၏ႏႈတ္သီးေသးေသးေလးၿဖင့္ စာရြက္ေခါက္ကေလးကုိ ဇတ္ ခနဲ ဆြဲယူလုိက္ၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲသုိ ့အလုိက္သိစြာၿပန္ဝင္သြားသည္။ ထြက္လာေသာ စာရြက္ကေလးကုိ ကေလးငယ္ေလးက ကၽြန္မလက္ဖဝါးေပၚသုိ ့ တင္ေပးၿပီး ကၽြန္မေရွ ့မွ တၿဖည္းၿဖည္း ထြက္ခြာသြားသည္။ အသံစာစာေလးကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရေပမဲ့ .. လူကုိေတာ့ မေတြ ့ ရေတာ့ေခ်။ ကေလးငယ္ေပးခဲ့ေသာ စာရြက္ေခါက္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း ..

xxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxx

“လာပါဟာ .. နင္ကလည္း ငါေမးခ်င္လုိ ့ပါ”

“ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ဟာ .. ငါေတာ့မယုံဘူး .. ”

“နင္မယုံလည္းေနေပါ့ .. ငါယုံတယ္ .. သြားေမးရေအာင္ ေနာ္ .. ေနာ္ ” တဂ်ီဂ်ီႏွင့္ ကၽြန္မပူဆာေနမိသည္။ ကၽြန္မကေဗဒင္ဆုိ ေသေလာက္ေအာင္ ယုံၾကည္သူၿဖစ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ စုိင္း ကေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးမုိ ့လုိ ့လား မသိ .. လုံးဝအယုံအၾကည္မရွိေပ။

“ဘာမွန္းလဲမသိဘူး .. ဒါေလးေမးခ်င္တာကုိ .. ဘယ္ေလာက္မွ ပင္ပန္းတာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ ့ .. စာကေလးက စာရြက္ယူေပးတာ .. သူယူရတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ ့ .. ေမးခ်င္ပါတယ္ဆုိမွ .. ေပးမေမးဘူး .. ေစာေစာကသိရင္ တစ္ေယာက္ထဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္သြားေမးပါတယ္ .. သူ ့ကုိေခၚဘူး .. အခုေတာ့လုိက္ေပးမလားဆုိၿပီး ေခၚၾကည့္တာ .. မလုိက္ေပးတဲ့အၿပင္ ေပးလည္းမေမးဘူးတဲ့.. ေမးခ်င္တယ္ .. ေမးခ်င္တယ္ .. ေမးခ်င္တယ္ .. သူေဟာရမွလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ ့ .. စာကေလးေဟာမွာကုိ .. ေမးခ်င္တယ္ .. ေမးခ်င္တယ္ .. ေမးခ်င္တယ္ .. ” တအီအီႏွင့္ ေၿပာေနေသာ ကၽြန္မကုိ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူေခါင္းခါကာ

“အမိရယ္ .. ေတာ္ပါေတာ့ .. ေမးခ်င္ရင္လည္း သြားေမးေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလုိက္ခဲ့ရင္ၿပီးေရာမဟုတ္လား”

“အဟီး … ” ကၽြန္မေပ်ာ္ၿမဴးစြာ ရယ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္ ေဗဒင္ေမးရန္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေမးလုိ ့ရလာေသာ စာရြက္ေခါက္ကေလးကုိ ကၽြန္မလက္ကေလးႏွင့္ အသာအုပ္၍ ဖုံးကာဖတ္လုိက္သည္။ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း တည္သြားေသာ ကၽြန္မ့ မ်က္ႏွာအမူအရာေၾကာင့့္ သူစာရြက္ကေလးကုိ လွမ္းယူလုိက္သည္။

“သင္ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ လမ္းခြဲရကိန္းရွိသည္” သူဖတ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ၾကံဳ ့လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ စာရြက္ေလးကုိ လုံးေခ်ကာ အမႈိက္ပုံးထဲသုိ ့ထည့္လုိက္သည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ ကၽြန္မတုိ ့ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေၿပာၾက။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မသူရဲ့လက္ေမာင္းကုိ မွီ၍

“ေတာ္ၿပီဟာ … ဒီေန ့ကစၿပီး .. ငါေဗဒင္မယုံေတာ့ဘူး” ၿပံဳးကာ ကၽြန္မေၿပာေတာ့ သူကၽြန္မေခါင္းကုိ ဖြဖြေလး ေခါက္ကာ

“အရူးမေလး .. နင္ကေတာ့ေလ .. ”

xxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxxx                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရုတ္တရက္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလၿပည္ေလးေၾကာင့္ လက္ဖဝါးေပၚတြင္ တင္ထားေသာ စာရြက္ကေလး လႊင့္ထြက္သြားသည္။ ခပ္ေဝးေဝးသုိ ့ က်သြားေသာ စာရြက္ကေလးကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း

“တကယ္ပါပဲ .. ေဗဒင္မယုံဘူး .. ဆုိတာေမ့ေနတယ္” လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားၿဖင့္ ေခါင္းကုိအသာေလးပုတ္ကာ ကၽြန္မရယ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ ေခါင္းေလးစုိက္ခ်ကာ လာရာလမ္းေၾကာင္းေလးအတုိင္း ေၿခလွမ္းမ်ား ဦးတည္လုိက္သည္။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ၿမင္ကြင္းက သူမလုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဆုိေတာ့မွ အကြယ္တစ္ေနရာကေန သူထြက္လာခဲ့သည္။ သူမ မေကာက္ဘဲထားခဲ့သည့္ စာရြက္ကေလးကုိ အသာအယာေကာက္၍ သူဖတ္လုိက္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ စာရြက္ကေလးကုိ သူ၏ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ေပၚသုိ ့ကပ္ကာ သူမရွိရာ အရပ္သုိ ့ မွန္း၍ “အရူးမေလး .. ” တုိးညဥ္းစြာ သူေခၚလုိက္ေတာ့သည္။

April

07.08.2011 (07:05 PM)